Bryce Canyon

Rob en ik hadden afgesproken naar de zonsopkomst te gaan kijken. Sophie wilde wel mee maar die had zo vreselijk liggen hoesten en dus bijna niet geslapen dat we dat niet wenselijk vonden. Ze had er ook de energie niet voor.
Wij stonden om 5 uur op, aangekleed (ik dikke trui mee) en op pad. Het was heel erg fris, 10 graden maar, dus even wennen en het was pikdonker.
We reden het park in maar zagen de borden niet zo goed, terugrijden beetje draaien met de auto zodat we de borden goed konden lezen. We hebben wat verkeerd gereden, maar uiteindelijk kwamen we bij het uitkijkpunt waar we de zon wilden zien opkomen. Inspiration point. Het was inmiddels 10 over 6 en om 12 pver half 7 zou de zon opkomen. Mooi op tijd dus. Het was een prachtige plek en het was inmiddels al best licht. Alleen voor de foto's is het pas mooi als de zon er bij komt. Het was bijna helemaal onbewolkt, alleen...... Helaas bij de zon was bewolking. En nog best hardnekkig ook want de zon hebben we dus niet op zien komen. Het waaide ook wat dus het was echt koud. Zeker als je net als Rob in korte broek en shirt met korte mouwen bent.
Iets na 7 uur kwam de zon boven de bewolking uit en hebben we toch nog wat foto's kunnen maken. Bryce kleurt dan prachtig rood.
Hierna hebben we nog een paar uitzichtpunten bekeken en een gezien waar vandaan je mooie hikes (wandelingen) in de canyon kunt maken. Dat willen we met Sophie en Lieke gaan doen.
Terug naar het hotel, daar zijn de dames nog in diepe rust. We mogen uiteindelijk wel binnen (hadden geen sleutel bij ons).
We lezen nog wat, drinken wat thee tot uiteindelijk Sophie en Lieke ook opstaan. We ontbijten op de kamer en om 11 uur vertrekken we samen richting Bryce. Het is er al erg druk en de parkeerplaatsen zijn beperkt. We rijden dan ook eerst verder het park in en gaan ook naar het punt waar wij deze ochtend de zon min of meer hebben zien opkomen. Het is er weer prachtig en nu met de zon is het weer heel anders.
We zien ook steeds kolibries rondvliegen. Leuk om te zien.
Daarna gaan we met de shuttlebus door naar sunsetpoint. Vanaf die plek kun je mooie hikes maken. Sophie wil graag mee maar weet niet of ze voldoende energie heeft. We wagen het er op.
We lopen naar beneden en dalen zo een flink stuk omlaag. Het is een redelijk goed te lopen slingerend pad en we dalen zeker 185 meter. Nu lopen we tussen de hoodoos van Bryce. Heel bijzonder en heel mooi om te zien. Hier staan ook wat bomen dus het ziet er ook weer heel anders uit.
We lopen er wat rond maar Sophie kan niet meer verder. Wij (sophie en ik) besluiten dan ook samen om rustig terug te gaan. We moeten die enorme klim weer maken en we hebben mensen gezien die bijna niet meer konden lopen.
Rob en Lieke gaan nog verder.
Sophie en ik lopen rustig terug en bij de klim pakken we in iedere haarspeldbocht, in de schaduw onze rust. Zo gaat het best goed. We zien mensen langskomen op teenslippers (!), zwaar bezweet en huilende kinderen. Wij doen het rustig en hebben zo weinig last. We bereiken bijna de top als Lieke en Rob er ook aankomen. Zij lopen in iets ander tempo dan wij....
Boven staat een ambulance waarin iemand afgevoerd wordt, waarschijnlijk met uitdrogingsverschijnselen. Wij hebben voldoende water, petjes, zonnebrillen meegenomen, dus nergens last van (en waarschijnlijk een betere conditie dan menigeen).
Het is inmiddels half 4 en Sophie is moe, we besluiten om terug naar het hotel te gaan. We hebben Bryce gezien en genoten. Het was weer mooi.
Eerst nog een lekker ijsje op en wat winkeltjes gekeken die tegenover ons hotel staan. Een nagebouwd dorpje uit begin 1900.
In het hotel wat gedut (Rob en ik waren toch ook al wel moe) en wat boodschappen gedaan.
We besluiten om die avond ook niet meer terug te gaan maar samen lekker uit eten te aan. Dat hebben we gedaan. Het was lekker en gezellig.
Morgen weer een dag.